Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν... θα μπορούσε να ήσουν Εσύ...

 Ο Χρήστος γεννήθηκε στις 17.09.1945. Παρθένος στο ζώδιο, οργανωτικός μεν αλλά εθισμένος στην χλωρίνη και το betadine.

Οι γονείς του ήταν και οι δύο από την Σμύρνη,  πρόσφυγες, και μάλιστα ο πατέρας του ήταν και στην καταστροφή της.

Από μωρό ακόμα, αντί οι γονείς του να του λένε παραμύθια, του μιλούσαν για την καταστροφή της Σμύρνης,  περιγράφοντας με φρικαλέες εικόνες, εικόνες που του δημιουργούσαν εφιάλτες, όλα τα γεγονότα που συνέβησαν εκεί. 

Βλέπεις η μητέρα του ήταν από πλούσια οικογένεια, εμπόρων. Κατοικούσε σε μια σπιταρόνα παλάτι με κήπο. Είχε μεγαλώσει στα λούσα με 3 υπηρέτριες, πήγαινε σε πολύ καλό σχολείο, μια φορά την εβδομάδα πήγαινε μια ράφτρα στο σπίτι της και της έραβε από ένα φουστανάκι.. όπου όλες οι συμμαθήτριες της έσκαγαν από την ζήλια τους όταν την έβλεπαν.

 Για καλή τους τύχη η οικογένεια της, είχε ειδοποιηθεί πριν από την επίθεση, αναγκάστηκαν να αφήσουν όλα τους τα υπάρχοντα και τις περιούσιες τους.Να έρθουν στην Αθήνα, σε ένα πολύ μικρότερο σπίτι. 

Ο πατέρας της αν και μορφωμένος και καλλιεργημένος άντρας για την εποχή, δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά.

 Όλη η οικογένεια, και εκείνη στο σχολείο, ήρθαν αντιμέτωποι με την ρετσινιά του πρόσφυγα.

Εκείνη πήγε σε ένα δημόσιο σχολείο, φορούσε την ίδια ποδιά κάθε μέρα, και οι συμμαθήτριες της, της συμπεριφερόντουσαν σαν να έχει λέπρα.. 

Η τύχη του πατέρα του Χρήστου ήταν ακόμα χειρότερη, γιατί δεν ήταν από πλούσια οικογένεια, και δεν είχε ειδοποιηθεί για την επερχόμενη σφαγή. 

Ήταν 12 χρόνων το 1922, και είδε να σφάζουν το πατέρα του, την μητέρα του και τα αδέλφια του μπροστά στα μάτια του, ενώ μια γειτόνισσα, τον πήρε αγκαλιά και τον πήρε μαζί της στην βάρκα για την Ελλάδα.

Τον μεγάλωσε εκείνη σαν δικό της παιδί, όμως οι εφιάλτες της συγκεκριμένης μέρας δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό του..

Όταν γνωριστήκαν οι γονείς του Χρήστου, σε μια εκδήλωση για την καταστροφή της Σμύρνης, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Τούς ένωσαν τα κοινά βιώματα, η αγάπη τους για την Σμύρνη, η λησμονιά,η προσφυγιά και άλλα πολλά.. Επίσης έκαναν τρελό σεξ γιατί κατάφεραν να κάνουν 6 παιδιά.

Ο Χρήστος ήταν το μεγαλύτερο αγόρι. Το όνομα του, τον έκανε να νιώθει πιο κοντά στον Χριστιανισμό, να ταυτίζεται αρκετές φόρες με τον Χριστό, να νομίζει δηλαδή ότι έχει τις δυνάμεις του.. 

Αξίες του Χριστιανισμού,όπως αγαπάτε αλλήλους ή ο έχων δυο χιτώνες δίνει στον άλλον τον αφήναν λίγο αδιάφορο.

Γούσταρε περισσότερο "οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντος αντί οδόντου". 

Και ο ίδιος αν και δεύτερη γενιά, αντιμετώπιζε αρκετά συχνά ρατσισμό από τους Έλληνες γιατί ήταν γιος προσφύγων και έτσι προτιμούσε  να κάνει παρέα μόνο με παιδιά που είχαν καταγωγή από την Σμύρνη ή την Πόλη.

Στις συγκεντρώσεις τους, πριν το σινεμά ή το καφενείο, είχαν πάντα πολιτικές συζητήσεις, μοιραζόντουσαν το μίσος τους για τους Τούρκους, και ονειρευόντουσαν ότι κάποια στιγμή θα πάρουνε πίσω την Πόλη και την Σμύρνη.  

Τού είχε περιγράψει τόσο γλαφυρά το παλάτι που μεγάλωσε η μητέρα του και τις οικονομικές ανέσεις που είχαν, και φανταζόταν τον εαυτό του, ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε και εκείνος να μείνει σε αυτό το σπίτι..

Δεν ήθελε όμως να μείνει μόνο στο όνειρο.. οργανωτικός καθώς ήταν, παρθένος γαρ, άρχισε εκείνος και οι φίλοι του να μαθαίνουν πολεμικές τέχνες, να εκπαιδεύονται στην σκοποβολή, αρκετοί εντάχτηκαν στο στρατό.

Λεφτά δεν έπαιζαν και έτσι για να μπορέσουν να ενισχύσουν τον αγώνα, άρχισαν τις ληστείες σε τράπεζες ή και όπου αλλού μπορούσαν, κάποιοι από αυτούς έγιναν  κατά παραγγελιά δολοφόνοι.

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να μαζέψει κόσμο για να οργανώσει τον αγώνα του. Ακόμα και ανθρώπους που δεν ήταν καν πρόσφυγες και στην πραγματικότητα χέστηκαν για την Σμύρνη.

Τα λεφτά που έβγαζε από τις ληστείες ήταν υπεραρκετά, για να ενταχθεί ο κάθε πεινασμένος στον αγώνα..

Την τρομοκρατική οργάνωση την ονόμασε ΕΣΠ, επιστροφή στην πατρίδα..

Έτσι στις 25/12 ήμερα Χριστουγέννων αλλά και της γιορτής του αυτός και τα φιλαράκια του τοποθέτησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς στην αγορά Τσουκρουκτσουλάρ Γιοκουσού στην Άγκυρα. Με αποτέλεσμα να σκοτώσουν απλούς πολίτες αλλά και πολλούς τουρίστες.

Δεν ήθελαν φυσικά να πειράξουν την Πόλη ή την Σμύρνη.

Η Ελληνική κυβέρνηση καταδίκασε το γεγονός..δήλωσε πλήρη άγνοια. Όμως η Τούρκικη κυβέρνηση, και με την βοήθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης,αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα επί την ευκαιρία να λύσει και το Κυπριακό και το Αιγαίο..

Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσες να ήσουν εσύ... όχι ο Χρήστος.. αλλά ο άμαχος πληθυσμός είτε της μιας χώρας είτε της άλλης.. 

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Ο Σεπτέμβρης, ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους μου μήνες. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσουν πολύ τα νέα ξεκινήματα. Ίσως για αυτό μου αρέσουν και τόσο πολύ τα ταξίδια, να ανακαλύπτω νέα μέρη, να δοκιμάζω διαφορετικές γεύσεις, να παρατηρώ πως ζούνε/επιβιώνουν οι άνθρωποι με τα λιγότερα ή τα περισσότερα, μου αρέσει πολύ η τέχνη και η αρχιτεκτονική, τα κτίρια, τα σπίτια, ακόμα και οι φαβέλες ή οι καλύβες μου προκαλούν τεράστιο ενδιαφέρον.. τα διαφορετικά αλφάβητα/γράμματα πάνω στα κτίρια και τα μαγαζιά. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται ή κοινωνικοποιούνται μεταξύ τους οι ντόπιοι ή με τους τουρίστες. 

Είναι ο πιο χαλαρός μήνας του χρόνου όσον αφορά την εργασία μου, γιατί είμαστε ένα μήνα πίσω, και ασχολούμαστε με τον Αύγουστο που οι περισσότερες εταιρίες ήταν κλειστές. Έχει ακόμα καλό καιρό, γλυκό καιρό. 

Είναι ένας μήνας που συνήθως σχεδιάζω και κάνω όνειρα για την υπόλοιπη χρονιά.. Ψάχνω τι σεμινάρια θα κάνω, ανανεώνω την συνδρομή στο γυμναστήριο (όπου δεν πατάω ποτέ) κ.α 

Για μένα αν με ρωτήσεις Πρωτοχρονιά έχουμε την πρώτη Σεπτέμβρη. 

Όμως αυτόν τον Σεπτέμβρη πάγωσε ο χρόνος, μου έπεσε πολύ βαρύς.. με τις πυρκαγιές που είχαν προηγηθεί.. Κατέβηκα από το λεωφορείο του αεροδρομίου 26/8 και με το που πάτησα το πόδι μου στο έδαφος μου ήρθε ένα κύμα καπνού και μαυρίλας.. με έριξε πολύ ψυχολογικά, όχι μόνο γιατί μόλις είχα γυρίσει από τις διακοπές, αλλά και που είχε καεί όλη η χώρα.. είχαμε πυρκαγιές μέχρι και στην Λαμία έλεος.. αλλά και που για τις επόμενες 3 μέρες φοβόμουν να βγω (ή και να αφήσω τις γάτες μου να βγουν) μέχρι και στο μπαλκόνι για να μην αναπνεύσω όλα αυτά τα τοξικά που μεταφερόντουσαν στον αέρα.. 

Για να πάω στην θάλασσα, κάτι που θα βοηθούσε στην μετάβαση και θα μου πρόσφερε λίγο χαρά, ούτε λόγος.. 

Και κάπως έτσι, πριν ακόμα μπορέσουμε να συνέλθουμε από τις πυρκαγιές.. ξεκίνησαν οι πλημμύρες. Δεν υπάρχει αυτό.. Πνίγηκαν άνθρωποι, έχασαν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις δουλειές τους, γέμισε ο τόπος νεκρά ζώα όπου η μόλυνση από αυτά, στα δικά μου μάτια πλησιάζει επίπεδο τσερνομπιλ... 

Εμφανίστηκαν τέρατα που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και πουλούσαν τα νερά 5 ευρώ ή αύξησαν τις τιμές των ενοικίων των σπιτιών.. Τα ζώα που παρέμειναν ζωντανά αλλά και μολυσμένα έχουν αρχίσει και τρώνε το ένα το άλλο.. και ποιος μου λέει εμένα, ότι ο εκάστοτε χασάπης προκειμένου να βγάλει κέρδος δεν θα βαφτίσει "ιταλικό" το συγκεκριμένο κρέας για να το πουλήσει.. υστέρα και από όλα αυτά που βλέπουμε με την αισχροκέρδεια.

 Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, βλέπεις όταν "καίγεται" ή στην συγκεκριμένη περίπτωση πλημμυρίζει το σπίτι του διπλανού, κάποια στιγμή θα συμβεί και η ίδια καταστροφή και σε εσένα.. Ή και καλό θα ήταν να είχαμε λίγο εν συναίσθηση και να μπορούσαμε να μπούμε στην θέση αυτών των ανθρώπων.. οι οποίοι πραγματικά είναι ήρωες!

 Είναι μια πολύ άσχημη και δύσκολή κατάσταση που μου προκαλεί πολύ αρνητικά συναισθήματα.. ανασφάλεια, φόβο, θυμό. 

Αν με ρωτούσες σε μια υποθετική συζήτηση σε ποιο μέρος θα μου άρεσε να μείνω μόνιμα αν άφηνα την Αθήνα, θα σου έλεγα ο Βόλος.. και ο λόγος είναι ότι από όλες τις πεζοπορίες που έχω κάνει σε όλη την Ελλάδα σχεδόν, το Πήλιο το έχω ξεχωρίσει.. Το θεωρώ από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, ξετρελάθηκα με τον σιδηροδρομικό στις Μηλιές, συγχρόνως έχει και χιονοδρομικό και θάλασσα. Και ο Βόλος είναι πόλη, όπου έχει να προσφέρει ότι μια πόλη έχει από μαγαζιά, μπαρ κτλ. 

Τώρα δεν έχει τελειώσει ο μήνας ακόμα, διαβάζω για την Γερμανία ότι έχει οικονομικά προβλήματα, και κατηγορεί τους μετανάστες για αυτό, και για την Σουηδία όπου έβγαλε μέχρι και τον στρατό στον δρόμο για να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα. 

Τον Αύγουστο του 22 που πήγα στην Σουηδία, μας είχαν παρουσιάσει ένα άριστο μεταναστευτικό σύστημα, όπου όλοι οι καλοί χωράνε. Με το που φτάσεις εκεί, (στις Σκανδιναβικές χώρες γενικότερα) σε περιθάλπουν, σου βρίσκουν εργασία, σου δίνουν και κάποιο επίδομα, σε βοηθάνε να μάθεις την γλώσσα και να αφομοιωθείς από την κοινωνία. 

Εκεί δεν έχουν συμβόλαια, μισθωτήρια κτλ. Έχουν λόγο.. ο λόγος αρκεί.. Δεν είναι δύσπιστοι ή καχύποπτοι, γιατί αν κάποιος κάνει κάτι μεμπτό τρώει τέτοια κοινωνική κατακραυγή που είτε εγκαταλείπει το μέρος, είτε επανορθώνει και τελικά αφομοιώνεται από την κοινωνία. Δηλαδή είναι έτσι η δομή της κοινωνίας που δεν αφήνει περιθώρια κουτοπονηριάς, εκμετάλλευσης, αισχροκέρδειας κτλ.. Ούτε καν ανταγωνισμού.. Όλοι οι καλοί χωράνε, με το που βρεις δουλειά, μπεις στο σύστημα και αποδείξεις ότι σε ενδιαφέρει να δουλέψεις σωστά και να προχωρήσεις το θέμα έχει τελειώσει. 

Σε μια συζήτηση που είχα με μια κοπέλα από την Γεωργία, και που της έλεγα για μια καταπληκτική Γεωργιανή ταινία που είχα δει σε ένα θερινό σινεμά "εδώ χορεύουμε- now we dance" όπου περιγράφει τον τρόπο ζωής τους και που είναι αρκετά σκληρός.. είναι πραγματικά μια ταινία που σε ταξιδεύει, σε βάζει μέσα στα σπίτια τους και στον τρόπο ζωής τους.

 Μου έλεγε ότι, εκτός από ότι μετανάστες είναι διαφορετικά άτομα με διαφορετικά θέλω κτλ δηλαδή κάποιοι έχουν έρθει όντως για να εργαστούν και να αφομοιωθούν από την κοινωνία, κάποιοι άλλοι είναι τεμπέληδες, όπως τους χαρακτήρισε, και θέλουν το εύκολο χρήμα, να κλέψουν, να βγάλουν λεφτά από ναρκωτικά κτλ.. Συγχρόνως στην Γεωργία, δεν έχουν ναρκωτικά, ή και έχουν όντως (και σύμφωνα με την ταινία) τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, πολύ πιο σκληρό, αλλά και με πολύ λιγότερα υλικά αγαθά, και όταν έρχονται εδώ βλέπουν όλα αυτά και τρελαίνονται.. ή και πολλοί μπλέκουν ή τους μπλέκουν πολύ άσχημα με τα ναρκωτικά.. 

Στην χώρα μας, έχουμε και αισχροκέρδεια και κουτοπονηριά, είμαστε δύσπιστοι και καχύποπτοι σαν λαός. Έχουμε χιούμορ, το οποίο δεν βγαίνει πάντα σε καλό, γιατί ξεπερνάμε δυσκολίες και σιγά σιγά τις δεχόμαστε ενώ δεν θα έπρεπε. Είμαστε εύστροφοι, και βρίσκουμε εύκολα διαφορετικούς διεξόδους για να αντιμετωπίσουμε το εκάστοτε θέμα.. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι όλο αυτό μας κάνει επιφανειακούς, και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με χιούμορ και επιφανειακά.. όπως οι δρόμοι που ξεβράστηκαν από τις πλημμύρες, και είχαν μια στρώση άσφαλτο πάνω στο χώμα. 

Θέλω να πω ότι όσον αφορά και το μεταναστευτικό στην Ελλάδα, έχουν γίνει πάρα πολλά λάθη με σκοπό το μεγάλο κέρδος κάποιων αλλά και το μικρότερο κάποιων άλλων που κάνουν τα στραβά μάτια.. 

Στις Σκανδιναβικές χώρες όμως?? 

Είναι ένα ζήτημα που μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνo..

ο

Μια μέρα στην ζωη του Bironi 140223

-Bironi, πρέπει να πας στο Κορωπί, να αγοράσεις τα συγκεκριμένα ανταλλακτικά για να σου φτιάξουμε το φούρνο μικροκυμάτων.. 

 -Μα στο Κορωπί? Αυτό είναι ολόκληρο ταξίδι... δεν γίνεται να τα παραγγείλουμε? Πόσο έχει το ACS να πούμε? Μόνο η βενζίνη πιο πολύ θα είναι... 

-Όχι, πρέπει να πας εκεί, για να δούνε τα ανταλλακτικά που χρειαζόμαστε, να σου δώσουν τα ίδια.. 

Όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου, δεν είχα άλλη επιλογή.. πήγα και πήρα 2 διπλούς capuccino σκέτους με κανέλα, ο ένας δωρεάν γιατί ήταν του Αγίου Βαλεντίνου και είχαν ειδική προσφορά.. όχι ότι δεν θα έπαιρνα δύο δηλαδή ούτως ή αλλιώς.. έβαλα cd στο αμάξι και ξεκίνησα την εκδρομή.. 

Ωραία διαδρομή στην αρχή, παραλιακή, είχε ωραίο καιρό και η θέα στην θάλασσα μοναδική. Μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσα τραγούδια, καμία 50αρία, έκανα και κάποια σκιπ, έχω πάνω από 120 στο συγκεκριμένο cd.. έφτασα στον πολυπόθητο προορισμό. 

Μπήκα στο μαγαζί, άδειασα όλη μου την τσάντα μπροστά στον υπάλληλο για να βρω τα ανταλλακτικά που ήθελα.. ο υπάλληλος δεν μου έδινε καμία σημασία, αν κρίνω από την μεγάλη μου εμπειρία στις δημόσιες υπηρεσίες, έπαιζε πασιέντζα.. Ούτε που τα κοίταξε αλλά μετά από κάνα τέταρτο σηκώθηκε, πήγε στην αποθηκούλα δίπλα, και έφερε κάποια που έμοιαζαν.. 

Έμοιαζαν δεν ήταν ίδια και έτσι είπα να τα βγάλω φώτο και να τα στείλω σε αυτούς που μου τα παρήγγειλαν να μου πούνε αν είναι τα σωστά, γιατί εγώ Κορωπί δεν ξαναπάω.. 

Με δυο καφέδες και μάλιστα διπλούς στην διαδρομή, με είχε πιάσει κατούρημα.. 

-Έστειλα φωτογραφία, να μου πούνε αν είναι αυτά που θέλουν, θα μπορούσα να πάω στην τουαλέτα μέχρι να μου απαντήσουν? Έχω κάνει και ολόκληρο ταξίδι.. 

Ο τύπος έγνεψε αρνητικά και μουρμούρησε κάτι για το υγειονομικό που δεν κατάλαβα.. Τον μίσησα για πάντα.. Ήθελα να του πετάξω τα ανταλλακτικά στο κεφάλι, συν τοις άλλης , διάφορα άλλα εκδικητικά σενάρια που έκανα εκείνη την ώρα, αλλά ντρέπομαι να τα γράψω.. Αλλά εγώ φταίω που ήμουν ευγενική.. έπρεπε να ρωτήσω με τσαμπουκά "η τουαλέτα που είναι?" ή ακόμα καλύτερα "ποιος είναι ο υπεύθυνος εδώ??" Τόσες δημόσιες υπηρεσίες ακόμα δεν έμαθα.. 

Anyway, έχω μάθει και από μια πολυαγαπημένη μου σειρά, την Peaky Blinders, ότι ουδέν κακού αμιγές καλού.. Έτσι αφού πλήρωσα τα ανταλλακτικά και βγήκα έξω από το μαγαζί παρατήρησα ότι απέναντι ακριβώς είχε το νεκροταφείο Κορωπίου.. και μπροστά του ακριβώς έναν φούρνο. 

Πήγα στο φούρνο αλλά πραγματικά κατουριόμουν τόσο πολύ πλέον που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, παρακάλεσα την κοπέλα να πάω τουαλέτα, και με οδήγησε μέσα από διαδρόμους, σε κάτι σκοτεινά δωμάτια που όμως μύριζαν φρεσκοψημένο ψωμί, και eventually σε μια τουαλέτα όπου η πόρτα δεν έκλεινε, αλλά ήμουν αποφασισμένη να το διακινδυνεύσω.. 

Αφού ξαλάφρωσα, αποφάσισα να ευχαριστήσω την κυριούλα που μου έκανε αυτήν την μεγάλη εξυπηρέτηση όπως φαίνεται, στην σημερινή εποχή, και αγόρασα κάτι κουλούρια σε σχήμα καρδιάς που είχαν φτιάξει λόγω της ημέρας.. 

Έκατσα σε ένα πεζούλι και απόλαυσα το κουλούρι μου σε σχήμα καρδιάς με Θέα το νεκροταφείο.. Τι είναι η ζωή σκέφτηκα? Ένα κουλούρι (απλότητα) σε σχήμα καρδιάς (έρωτας/αρχή) και θέα το νεκροταφείο (τέλος)..

Ένας Νουμεταλας ιππότης για το Μπιρόνι (17/7/14-04/11/22)

Μια φορά και έναν καιρό, συγκεκριμένα στις 17/07/2014, σε ένα αγρόκτημα στο πιο όμορφο νησί στον κόσμο, γεννήθηκε ένας ιππότης, ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο. Καρκίνος στο ζώδιο, πανέξυπνος, τρυφερός και με χιούμορ, ελαττώματα :χειριστικός. 

 Το αγρόκτημα, άνηκε σε έναν άνθρωπο, μια γυναίκα, την λες και κακιά μάγισσα για την ιστορία, (αλλά άμα την ξέρετε μην της το πείτε οτι το έγραψα αυτο..) 

Η κακιά μάγισσα, λοιπόν, ήθελε να πνίξει το γατάκι (ξέχασα να αναφέρω, ότι ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο ήταν γάτος, τι άλλο θα ήταν? Θα μου πεις..), Ναι ήθελε να τον πνίξει γιατί κάτι είχε πρόβλημα το ματάκι του.. και δεν ήθελε πολλές γάτες στο αγρόκτημα. 

Μια πολύ καλη νεράιδα, η νονά μου (συμπτωματικά η και όχι) έμαθε για την σκευωρία αυτή και αποφάσισε να σώσει το γατάκι, έτσι και με την βοήθεια του πατέρα μου, (θα έσκαγε αν δεν το έγραφα αυτό)το έσωσαν το γατάκι, και το Σεπτέμβρη, όταν γύρισαν απο τις διακοπές το έφεραν σε εμένα. 

 Αυτό όλο, είναι το μόνο που με ανακουφίζει, ότι χάρη στην καλή νεράιδα, το μωρό μου, πήρε παράταση 8 χρόνια ζωής. Θέλω να γραψω κάτι όμορφο, κάτι διασκεδαστικό, να το τυπώσω και να το βάλω στο κουτάκι του, που θα τον θάψω, άλλα είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και για κάποιον, που δεν υπολογίζει την δική του ζωή, να γράψει, να σκέφτεται ή να αντιμετωπίζει τον θάνατο αγαπημένων του προσώπων. 

Αυτά που έχω μάθει για τον θάνατο, απο τον νουμέταλ, είναι ότι έρχεται τόσο ξαφνικά, και ταυτόχρονα αργά και σου τα παιρνεί όλα.. Θα ελέγα τα κοινότυπα, κλασικά, ζήσε την ζώη σου, όπως θες, κάνε οτι γουστάρεις, φαε ότι θες, για παράδειγμα, ερχόντοσαν διάφοροι και μου έλεγαν ότι ο Νουμεταλ μου είναι χοντρός, στεναχωρίομουν και εγώ και εκείνος που τους άκουγε προσπαθούσα με αποτυχία να του κανω διαιτά, και τώρα τι νόημα έχει... έχει μείνει μισός.. μέσα σε 1 μήνα. 

Τι να γράψω για τον ΝΟυμέταλ, ότι μια φορά που ήμουν άρρωστη, μου έφερε τα φάρμακα με το στοματάκι του στο κρεβάτι!! Μια άλλη φορά που η κυρία που καθαρίζει, πέταξε κάτι τιμολόγια στα σκουπίδια, ήρθε και με φώναξε και με πήγε στα σκουπίδια.. ότι κάθε φορά που χωνώταν η Σινάτρα στην αγκαλιά μου, έκανε ότι κυνηγούσε έντομα, ενώ ποτέ του δεν έχει ασχοληθεί με έντομα, για να ψαρώσει η μικρή να κατέβει απο την αγκαλιά μου και να χωθεί αυτός. 

 Ο Νουμέταλ μου, έμαθε τις άλλες δυο γάτες να πηγαίνουν στην άμμο, όποτε έκαναν κάποια ζημιά ή κάτι, εκείνος τις μάλωνε, δεν ήταν μόνο σύντροφος, αρχηγός του σπιτιού αλλά και δάσκαλος και καθοδηγητής. Μου δίδαξε την αγάπη, την συντροφικότητα, ήταν το safe zone μου, δεν με άφησε ούτε στιγμή μόνη μου. Μοιραστήκαμε λύπες και χαρές, ήταν το κοινό μου, όποτε χόρευα και έκανα Lip syncing (συνεχεια), βλέπαμε μαζί ταινίες, ακόμα και τιμολόγια περνάγαμε μαζί.

 Ο Νουμέταλ είχε πάθος με το χαρτί υγείας και τις σερβιέτες, δεν θα γράψω για την περιπέτεια με τις σερβιέτες που τις δάγκωσε, τις τρύπησε με τα δοντάκια του και δεν το είχα πάρει χαμπαρι... (χαχα το έγραψα). Θα γράψω ότι αν κανείς μπει σε σπίτι που έχει γάτες και παρατηρήσει ότι ολά τα χαρτιά υγείας, χαρτοπετσέτες είναι σε μέρη ψηλά ψιλοδυσπροσβατα, ο λόγος είναι, γιατί αν δεν είναι εκεί, θα είναι κονφετί σε όλο το σπίτι. 

 Δεν τον έχω χάσει ακόμα, αλλά είναι θέμα ημερών, και λόγο της κατάστασης του ήδη μου λείπει. Άλλα όπως έγραψα και πριν, ο Νουμεταλ, μεγάλος δάσκαλος, μου έμαθε την αγάπη, την συντροφικότητα, και τώρα θα με διδάξει και τον θάνατο και την απώλεια. Και μέσα από αυτό, πως να εκτιμάω την ζωή.

 

κρίση ταυτότητας.. μα ποια είμαι τελοσπάντων

 

 

 Δυο από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που μπορεί να μου κάνει κάποιος και να εκνευριστώ απίστευτα είναι το πως με λένε και από που είμαι..

Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά η απάντηση... και εγώ πρέπει να κάτσω να μακρηγορώ, στην μια (πως με λένε) να δικαιολογώ και να εξηγώ επιλογές άλλων (των γονιών μου), και στην άλλη (από που είμαι) να εξιστορώ οικογενειακές ιστορίες που ναι μεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, δυο από τα ξαδέλφια μου ήθελαν να γράψουν βιβλίο, από την άλλη δεν νομίζω ότι σε μια συζήτηση γνωριμίας, πρέπει κανείς να αναλώνει τόσο πολύ χρόνο για να εξηγήσει όλο αυτό.. 

Συνήθως η φάση είναι 

"πως σε λένε?"

"Ήρα"

"Και απο που βγαίνει?"

( Τι σε ενδιαφέρει ρε γαμώτο από που βγαίνει? Ασχολείσαι με την Ονοματολογία or something? Δηλαδή  τι φάση να πούμε?)

 

" Βγαίνει από το αλάτι.¨"

"απο που είσαι?"

"Αθήνα"

"Ε δεν είσαι από την Αθήνα, κανένας δεν είναι από την Αθήνα... "

"Από την Μήλο τότε"

"Δηλαδή και οι δυο γονείς σου καταγωγή από εκεί"

"όχι, καμία σχέση, κανένας από τους δυο" 

Το χειρότερο είναι ότι αφού κάτσω και  εξηγήσω αναλυτικά, και απαντήσω ειλικρινά και στις δυο ερωτήσεις,, η αντίδραση είναι..

"Δεν σε λένε Ήρα τότε!!"

και πως με λένε ρε φιλενάδα, για πες μου εσύ που ξέρεις, γιατί εγώ προφανώς δεν ξέρω.."

'Η είχα γνωρίσει μια κοπέλα από την Μήλο, και μου λέει, μου φαίνεσαι γνώστη φυσιογνωμία, πρέπει να ξέρω ξαδέλφες σου.. Της λέω, ότι δεν έχω καμία ξαδέλφη στην Μήλο, της εξηγώ όλη την ιστορία.. και με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα και μου λέει "Δεν είσαι από την Μήλο!"

Κατάλαβες φίλε μου, όχι μόνο κάθομαι και μιλάω 10 ώρες, και προσπαθώ να εξηγήσω, με αμφισβητούν μετά. και έτσι παρόλο που σιχαίνομαι τα ψέματα, λέω ψέματα, αποφεύγω να απαντήσω, και γενικά έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση.. γιαυτό και αποφάσισα να γράψω αυτό το μπλογκ.. όποιος με ξαναρωτήσει θα τον βάλω να το διαβάσει ναουμ να ησυχάσω.

Θα ξεκινήσω από το που είμαι. Και θα βγάλω όλα τα άπλυτα της οικογενείας στην φόρα. Έχουμε κοινωνική κατακραυγή, απαγωγή, αλκοολισμό και ξεριζωμό.. βάλε καφέ να στα πω..!

Η προγιαγιά η Κειτλην, που μετά μετονομάστηκε σε Καταλίνα, γεννήθηκε στην Σκωτία και είχε Σκωτσέζικη και Ιρλανδική καταγωγή, νομίζω ότι ο πατέρας ήταν Ιρλανδός και η μαμά Σκώτσεζα, γιατί το επίθετο είναι Buckley, της γνωστής ζυθοβιομηχανίας.

Το προγιαγίονι λοιπόν, δεν ήταν ήσυχο στα νιάτα του, και έτσι μικρούλα που ήταν, έμεινε έγκυος και έκανε ένα παιδί αγόρι. Επειδή οι εποχές τότες ήταν πολύ σκληρές για κοπέλες με ξώγαμα, άφησε τον μικρο στους γονείς της, και την έκανε για την οικογένεια στην Ιρλανδία. 

Εκεί έπιασε δουλεία ως μπεμπισίτερ, σε μια οικογένεια.

Ο Προπάππους τώρα ο Νικόλας, Κρητικός Σφακιά με καταγωγή από Μάνη, (τότες οι Μανιάτες πήγαιναν στα Σφακιά) και με κάποιο συγγενή/καταγωγή από Αργεντινή, αποφάσισε να πάει στην Αργεντινή να δοκιμάσει την τύχη του..

Την ίδια εποχή, η οικογένεια που έκανε μπειμπισιτινγκ η Καταλίνα, αποφάσισε να πάει για διακοπές με τα παιδιά στην Αργεντινή.

Έτσι λοιπόν γνωρίστηκαν η Καταλίνα με τον Νικόλα, όπου ερωτεύτηκαν παράφορα, άνοιξαν ένα εστιατόριο, στην Ουραγουάη, όπου η αρτίστα Καταλίνα έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε και έκαναν τρελό σεξ .. 6(έξι) παιδιά!!

Η Ελληνίδα μάνα του Νικόλα, καθόλου δεν γούσταρε την όλη φάση. Συγχρόνως είχε περιουσία στην Μήλο,(τότες οι Κριτικοί πήγαιναν στην Μήλο).  η όποια έμενε ανεκμετάλλευτη και φοβόταν μήπως την χάσει γιατί δεν υπήρχε κανένας εκεί να την φυλάει, έτσι αποφάσισε και απήγαγε, χωρίς την γνώση της Καταλίνας και του Νικόλα, τις δυο μεγαλύτερες κόρες τους, την Καλλίοπη και την Σέλια.

Συγκεκριμένα γύρισε η Καταλίνα από το εστιατόριο, ρώτησε τον Νικόλα, που είναι τα παιδιά, και εκείνος της απάντησε "Τις πήρε η μάνα μου μια βόλτα" 

Με καράβι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Μήλο.

Η Καταλίνα, ύστερα από αυτό το έριξε στο αλκόολ και πέθανε από το καημό της.

Η Καλλιόπη, ήταν 4 χρονών, η Σέλια ( το γιαγίονι μου) ήταν 2. Η Καλλιόπη φίλε μεγάλη ατομάρα, δυναμική, δεν ξέρω πως τα κατάφερε ειλικρινά, άλλα όταν έγινε 16 χρονών, πήρε το πλοίο μόνη της και γύρισε στην Αργεντινή, στην οικογένεια της. Ήταν και πολύ ατίθαση βέβαια, σε αντίθεση με το γιαγιονάκι μου που ήταν πολύ ήσυχη, και δεν την πολυάντεχε η (απαγωγέας) γιαγιά της.

Ενιγουεη χάρη στην Καλλιόπη η γιαγιά μου ξαναβρήκε την οικογένεια της και διατήρησε επαφή και με αλληλογραφία, αλλά και αργότερα πήγαινε πολύ συχνά ταξίδια για να τους δει.  

Η Σέλια λοιπόν, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Έλλη, αλλά βαφτίστηκε στα 70 της Αγνή, όταν μεγάλωσε, ορφανή ουσιαστικά γιατί η γιαγιά της, και μια θεία της εκεί πεθάναν, γνώρισε τον Πέτρο.

Ο Πέτρος ήταν μηχανολόγος , από τα Γιάννενα, που είχε πάει στην Μήλο για να δει τα πετρώματα εκεί και γνώρισε και ερωτεύτηκε την Έλλη, μετακόμισαν στην Αθήνα  και έκαναν 4 παιδιά. Το τέταρτο και μικρότερο, η μαμά Καταλίνα. 

Ο ντάντυ μου τώρα.. Η μητέρα του Ελευθερία, γεννήθηκε στην Αθήνα, η μητέρα της είχε καταγωγή από την Σμύρνη και ο πατέρας της από την Μυτιλήνη.

Ο Παππούς μου Τζάνης, γεννήθηκε στην Σμύρνη με καταγωγή από Καρπενήσι. Ήταν στην καταστροφή της Σμύρνης, και μάλιστα είδε να βιάζουν την αδελφή του μπροστά στα μάτια του, και να σκοτώνουν εκείνη και τον πατέρα τους.

Γνώρισε λοιπόν ο Γιάννης, (Τζανης) την Ελευθερία, ερωτεύτηκαν παράφορα, έκαναν 3 αγόρια. Το μεσαίο, ο Τζωρτζ ο φαδερ μου.

Το όνομα τώρα.. είναι μια ιστορία δύσκολη, από τις προσωπικές ιστορίες που κατά καιρούς αλλάζουν όπως τα θυμάται (συμφέρει) κανείς.. η δική μου πάντως προσωπική ιστορία είναι η εξής.

Θέλω να σου πω, πως εγώ έμαθα  πως "με λένε", πως με έχουν βαφτίσει δηλαδή, Τετάρτη δημοτικού, που άλλαξα σχολείο.

Ήμουν το πρώτο παιδί, παιδί του πάθους και του έρωτα, γιατί δεν είχαν σκοπό να κάνουν οικογένεια τόσο νωρίς, εγώ τους πάντρεψα! Κορίτσι.

Η γιαγιά Ελευθερία, ήθελε κορίτσι, αλλά τις έκατσαν 3 γιοι, απαίτησε δηλαδή και επειδή ήμουν κορίτσι και επειδή ήμουν πρώτο παιδί και στις ελληνικές οικογένειες συνήθως το πρώτο παιδί παίρνει το όνομά του από την οικογένεια του πατέρα, να με βαφτίσουν Ελευθερία.

Θέλω να γράψω ότι η γιαγιά μου η Ελευθερία ήταν ένας υπέροχος γλυκύτατος άνθρωπος, και πραγματικά δεν μπορώ να την φανταστώ να απαιτεί κάτι, αλλά σίγουρα το να πάρω το όνομα της ήταν κάτι που θα το ήθελε πολύ.

Η μάνα Καταλίνα, δεν γούσταρε καθόλου το όνομα Ελευθερία, και επίσης δεν γουστάρει καθόλου να της λένε τι να κάνει.. ταύρος με ωροσκόπο ταύρο, με καταγωγή συν τοις άλλοις, Μάνη και Σφακιά.. έκλαιγε μέρες και είχε απελπιστεί, ήθελε βλέπεις να με ονομάσει ένα αρχαίο όνομα Άλκιστης, ή Άρτεμις, η νονά μου λοιπόν,η Μαίρη και μεγαλύτερη αδελφή της μαμάς μου σκαρφίστηκε το εξής..αναγραμματισμό.. Ελευθερία, Ρια, Ίρα και που επικράτησε.

Όπως επικράτησε και η αμφισβήτηση και η κοινωνική κατακραυγή σε όποιον έλεγα ότι το Ιρα βγαίνει από το Ελευθερία, καθώς επίσης οι ερωτήσεις, από που βγαίνει όταν το έγραφα με γιώτα, ή και η κοροϊδία, ότι είμαι ανορθόγραφη και ότι δεν ξέρω καν να γράφω σωστά το όνομά μου.  Και έτσι άρχισα να το γράφω με Ήτα, και να αποφεύγω τα πολλά πολλά... 

Αλλά πάντα ρε φιλέ, πραγματικά πάντα υπάρχει κάποιος που θα με ρωτήσει από που βγαίνει...

 Τώρα αν κάποιος συγγενής μου, τα διαβάσει όλα αυτά και μπορεί να με βοηθήσει σε κάποιες λεπτομέρειες που ξεχνάω, κάθε βοήθεια είναι πολύτιμη σε αυτήν την ζωή <3

 

 

 

Το δαχτυλίδι

 

 

Ήταν 7 το απόγευμα, και η Κλειώ, ήταν ακόμα στο γραφείο, είχε μόλις πρώτο πιάσει αυτήν την δουλειά και προσπαθούσε όσο μπορούσε να κάτσει παραπάνω στο γραφείο για να φαίνεται ότι δουλεύει υπερωρίες (χωρίς να πληρώνεται) για να την πάρουν με καλό μάτι τα αφεντικά. 

Ενώ είναι χωμένη σε διάφορα έγγραφα, παρατηρεί με την άκρη του ματιού τους το κινητό της, ότι είχε 7 αναπάντητες κλήσεις από την κολλητή της την Μένια. Την παίρνει τηλέφωνο.

Κλείω "Ελά ρε συ, τι έγινε? 'Έγινε κάτι? Με έχεις πάρει 10 τηλέφωνα"

Μένια "Έλα ρε μαλάκα? Πού είσαι τόση ώρα?? Θα πάμε black mouth? Παίζει ο Αχιλλέας σήμερααα ρεεε"

Κλείω "Μου τα έχεις πρήξει με αυτόν τον Αχιλλέα, έχουμε τρέξει σε όλα τα μπαρ της Αθήνας και κάθεσαι και τον κοιτάς σαν ξερολούκουμο, και δεν γίνεται ποτέ τίποτα"

Μένια "κλαψ"

Κλέιω "Μωρέ είμαι πολύ κουρασμένη, ξεκίνησα μια δίαιτα που βρήκα στο ίντερνετ και δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί, και με περιμένει και ο Απόλλωνας σπίτι, να του μαγειρέψω και να κάνουμε movie night με σπλατερ. Άσε που είμαι γραφείο και φοράω τα ταγιέρ.. πως θα κάνω έτσι εμφάνιση στο black mouth?"

Μένια "ναι καλά πολύ που χέστηκε ο Απόλλωνας, θα λιώσει με call of duty και ούτε που θα καταλάβει ότι λείπεις.. Έλα πάμε, σήμερα θα του μιλήσω στο ορκίζομαι, το έχω σκεφτεί, θα κάνω κίνηση ματ, θα πάω και θα του ζητήσω να παίξει το "love you to death απο type o negative""

Κλειώ "Ναι καλά..Κοίτα για μια μπύρα θα πάμε να ξέρεις, δεν έχω φάει τίποτα και δεν θέλω να γίνω κόκκαλο στο λέω"

Μένια "Μια μπύρα ?μια μπύρα!! 9 στο mouth"

Έκλεισε το τηλέφωνο η Κλειώ, πήρε το νεσεσέρ με τα καλλυντικά από την τσάντα της, πήγε στο μπάνιο, πήρε το μολυβί ματιών και το έβαλε σε όλο το μάτι, και για κραγιόν στα χείλη της, έτσι να κάνει την εμφάνισή της με ταγιερ λίγο πιο γκόθικ, πήρε τηλέφωνο τον Απόλλωνα, ο όποιος παρεμπιπτόντως έπαιζε ήδη call of duty και σε ότι του έλεγε συμφωνούσε, χτύπησε την κάρτα της για να φανούν οι (απλήρωτες) υπερωρίες, και έφυγε για το mouth.

Στο mouth λοιπόν, Η Μένια, δεν έλεγε με τίποτα να πάει να μιλήσει στον Αχιλλέα, και η Κλείω προσπαθούσε να την μεθύσει μήπως βρει το θάρρος, έτσι τελικά δεν ήπιε μια μπύρα, αλλά τρεις, και έφαγε 2 βαζάκια φιστίκια, πάει η δίαιτα. 

Κάποια στιγμή, μετά τις 3 μπύρες, πήγε στην τουαλέτα, μηχανικά έβγαλε προσεχτικά το καλό της λευκόχρυσο δαχτυλίδι, που της είχε κάνει δώρο για την επέτειο τους 4 χρόνια ο Απόλλωνας, όπως συνήθιζε να κάνει κάθε φόρα που έπλενε τα χέρια της ή τα πιάτα, το ακούμπησε πάνω στην πλαστική θήκη για το κρεμοσάπουνο, έπλυνε τα χέρια της και έφυγε.

Την ίδια ώρα, έμπαινε στο μαγαζί η Θάλεια με τον Αρη, πρώτο ραντεβού, έκατσαν σε ένα τραπέζι προς την ανοιχτή πόρτα του μαγαζιού, που έμπαζε, προκειμένου να μπορούν να καπνίζουν,ο Άρης παρήγγειλε μπύρα,η Θάλεια ανθρακούχο νερό με χυμό λεμόνι. Έφερε η σερβιτόρα τα ποτά και η Θάλεια με δυσφορία παρατήρησε ότι ενώ σε όλα τα υπόλοιπα τραπέζια είχε πάει φιστίκια, σε εκείνους δεν έφερε. 

Αφού ήπιε το ποτό της, παρήγγειλε δεύτερο και πήγε στην τουαλέτα, Όταν έπλενε τα χέρια της παρατήρησε ότι υπάρχει ένα δαχτυλίδι στην θήκη με το σαπούνι, σκέφτηκε ότι η κοπέλα που θα το άφησε εκεί, μπορεί να ήταν ακόμα στο μαγαζί, και ότι θα το αναζητήσει κάποια στιγμή, έπλυνε τα χέρια της και γύρισε στην παρέα της. Δεν ήξερε από κοσμήματα, και δεν μπορούσε να καταλάβει την αξία του, εκείνη φορούσε κοσμήματα με πολύ ωραία σχέδια αλλά των 5 ευρώ, το συγκεκριμένο δαχτυλίδι, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο.. φαντάστηκε ότι μπορεί να έχει αξία, γιαυτό και η νόμιμος ιδιοκτήτης του, το έβγαλε προσεχτικά για να πλύνει τα χέρια της, αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. 

Μετά το δεύτερο πότο ξανά παρήγγειλε στην σερβιτόρα, η όποια την ενημέρωσε ότι δεν υπήρχε τίποτα μη αλκοολούχο στο μαγαζί,ούτε καν σόδα, τότε η Θάλεια απογοητευμένη της ζήτησε να της φέρει νερό και ανέβηκε πάλι στις τουαλέτες.

Όταν βγήκε από την τουαλέτα, η Κλείω, έμπαινε στην άλλη, ουσιαστικά δεν πρόλαβαν να συναντηθούν.

Κοίταξε την θήκη με το σαπούνι, το δαχτυλίδι ήταν ακόμα εκεί. Περίεργο σκέφτηκε, τόση ώρα δεν το έχει πάρει κανένας, πάει να φύγει από τις τουαλέτες, όταν διάφορες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό της.. "Μήπως να το πάρω εγώ? Μήπως είναι το τυχερό μου? Μήπως έμενα περίμενε τόση ώρα αυτό το δαχτυλίδι, λένε ότι αν βρεις κάτι στον δρόμο είναι τυχερό, άσε που μπορεί να είναι ασήμι, έχω βαρεθέι να μαυρίζουν τα δάχτυλά μου με όλα τα ψεύτικα, χωρίς δεύτερη σκέψη ξανά ανέβηκε τρέχοντας στις τουαλέτες, το άρπαξε και το έβαλε στην κωλότσεπη.

Έκατσε με τον Άρη, όταν η σερβιτόρα, της έφερε τελικά μια σόδα αλλά και τους σέρβιρε φιστίκια, ήταν τελικά όντως τυχερό το δαχτυλίδι, σκέφτηκε.

In the meanwhile η Κλειώ, λιώμα καθώς ήταν, βγήκε από την τουαλέτα, πήγε να πλύνει τα χέρια της, από συνήθεια πήγε να βγάλει το δαχτυλίδι, και παρατήρησε ότι δεν το φορούσε.. πανικοβλήθηκε, ήταν και το αγαπημένο της δαχτυλίδι αλλά και της το είχε κάνει δώρο ο Απόλλωνας, πιο πολύ την γκρίνια του δεν ήθελε. όταν θα του έλεγε ότι το έχασε,  άρχισε να ψάχνει παντού, μήπως έχει πέσει πουθενά.. πήρε τους κάδους με τα κωλόχαρτα και από τις δυο τουαλέτες, τους άδειασε στο πάτωμα και άρχισε να ψάχνει εξονυχιστικά όλα τα χρησιμοποιημένα (μπδιαξ) κωλόχαρτα.

Απογοητευμένη, πήγαινε εκείνη στον Αχιλλέα, του ζητούσε διάφορα τραγούδια και χόρευε μόνη της στο μαγαζί σαν να μην υπάρχει αύριο... Μπορεί και να μην υπήρχε δηλαδή, όταν ο Απόλλωνας ανακάλυπτε ότι έχασε το δαχτυλίδι.

Αφού η Θάλεια ήπιε την σόδα της και έφαγε όλο το βαζάκι με τα φιστίκια, ξαναπήγε για τρίτη και τελευταία φορά στις τουαλέτες, αφού κατούρησε και έπλυνε τα χέρια της, έβγαλε το δαχτυλίδι από την κωλότσεπη του ανακοίνωσε "δεν σε έχω ανάγκη, έχω την δική μου τύχη" και το άφησε προσεχτικά στην θήκη του σαπουνιού, εκεί που το είχε βρει.

Την ώρα που έβγαιναν από το μαγαζί η Θάλεια με τον Άρη, έμπαιναν ο Διονύσης με την Ερατώ. Η Ερατώ, ήταν κάπως μουτρωμένη και δύστροπη όλο το βράδυ, και απέφευγε όλες τις αγκαλιές και τα χάδια του Διονύση. Ο Διονύσης όμως ήθελε σαν τρελός να γαμήσει, και προσπαθούσε με οποιοδήποτε τρόπο να την καλοπιάσει, έτσι και δέχτηκε να την πάει στο αγαπημένο της μαγαζί το mouth, το όποιο κατά την γνώμη του έπαιζε απαίσια μουσική και είχε άθλιο κόσμο.

Είχε πραγματικά κάνει ότι καλύτερο μπορούσε για να της ανεβάσει την διάθεση αλλά εκείνη συνεχώς τον κοιτούσε με ένα άδειο βλέμμα, στην πραγματικότητα είχε περίοδο το κορίτσι και πονούσε, αλλά δεν το θεωρούσε μια σημαντική πληροφορία για να την μοιραστεί με τον Διονύση. 

Ο Διονύσης πήγε στην τουαλέτα, κατούρησε, τον τίναξε, και ενώ συνήθως δεν πλένει τα χέρια του. πήγε στο νήπτηρα και παρατήρησε ότι κάπως του έχει χαλάσει το μαλλί, το θέωρησε και ψιλουπαίτειο που δεν του κάθεται η Ερατώ, έπλυνε τα χέρια του για να φτίαξει το μαλλί, και πρόσεξε το δαχτυλίδι στην θήκη του σαπουνίου.. "Ε δεν γίνεται, τώρα θα μου κάτσει η καργίολα" αναφώνησε ενώ αρπάζε το δαχτυλίδι.

Πήγε στο τραπέζι τους, έβαλε το δαχτυλίδι μέσα στα φιστίκια και περίμενε.. 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΙΠΝΟ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ (ΤΖΑΜΙΩΤΗΣ-ΑΣΚΗΣΗ 2)

 

 Ξεκίνησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων και στην έπαυλη της οικογένειας των Βρυκολάκων Νικολάου, οι υπηρέτες, ή όπως πλέον αρμόζει να λέμε, το βοηθητικό προσωπικό είχαν πάρει φωτιά. Ήταν όλοι ντυμένοι με τις ειδικές στολές τους, οι γυναίκες με στολή καμαριέρας με άσπρη ποδιά, ενώ οι άντρες με μαύρο σακάκι και πουκάμισο.

Η κυρία Μαργαρίτα, η επικεφαλής του προσωπικού. Μια πενηντάρα με αρχή κλιμακτηρίου,και αρκετές κάψες λόγω αυτού, μέσα από την στολή της συνήθιζε να φοράει σέξι εσώρουχα και ζαρτιέρες. Είχε αναλάβει να καθαρίσει όλα τα κουζινικά, να αδειάσει τις φιάλες με αίμα, σε μια πήλινη κατσαρόλα και να τις ζεστάνει σε σταθερή θερμοκρασία, αλλά και να έχει γεμάτο το ψυγείο με μπουκάλια με παγωμένο αίμα. 'Έπλυνε και σκούπισε σχολαστικά όλα τα χρυσά βαθιά πιάτα σούπας, τα χρυσά κουτάλια και τα χρυσά ποτήρια κρασιού. Έστρωσε το τραπέζι για 4 άτομα. Η Δεσποινίς Αθανασία, θα έφερνε και την φίλη της Μαρίνα, από το κολλέγιο, να την φιλοξενήσουν για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές τους. 

Η κα Λένα. σκούπισε και σφουγγάρισε το σπίτι, τα σκαλιά, και τα άδεια φέρετρα με overlay σπρέι, και τα έστρωσε με σεμεδάκι. Ο Κυρ Μιχάλης φρόντισε το κήπο, και ο Γεράσιμος ο οδηγός, έφυγε λίγη ώρα πριν βραδιάσει για το αεροδρόμιο της Ευτυτανίας, όπου και θα προσγειωνόταν το ιδιωτικό τζετ της οικογένειας με τις Δεσποινίδες Μαρίνα και Αθανασία.

Όλα ήταν έτοιμα,  το τραπέζι στρωμένο, ο πατέρας της οικογένειας βρυκόλακας, Νικόλας Νικολάου, έκατσε στην μια κεφαλή του τραπεζίου, και η μητέρα Αλεξάνδρα στην άλλη, στην μια πλευρά η Αθανασία και απέναντι η Μαρίνα. 

Οι υπηρέτες έστρωσαν το τραπέζι, έβαλαν ένα δίσκο στο πικάπ Σινάτρα να παίζει, έκλεισαν την πόρτα, και κρύφτηκαν στα ιδιαίτερα τους, εκτός από την κυρία Μαργαρίτα που έμεινε να σερβίρει.

Ο Νικόλας ήταν πολύ χαρούμενος, που επιτέλους αντάμωνε την κόρη του, ύστερα από 3 μήνες, που σπούδαζε μακρυά τους. Την είχε στείλει σε ένα ειδικό για βρυκόλακες κολλέγιο. 

Οι γονείς παρατήρησαν ότι η Αθανασία, ήταν κάπως χλωμή, και η Μαρίνα δηλαδή, αλλά για την Αθανασία τους ένοιαζε. Πολύ πιο χλωμή, από ότι επιτρέπεται σε έναν βρικόλακα  να είναι, αν αναλογιστούμε ότι γενικά οι οι βρικόλακες είναι χλωμοί ουτουσιαλώς δηλαδή.

Φώναξαν την Κυρία Μαργαρίτα να σερβίρει. Σέρβιρε το ζεστό αίμα με μια κουτάλα στα πιάτα σούπας, και το παγωμένο αίμα στο χρυσό ποτήρι κρασιού. Όταν όμως έφτασε η ώρα να σερβίρει την Αθανασία εκείνη την διέκοψε και της είπε "οχι, εγώ δεν κάνω πια αυτή την διατροφή, έχω γίνει χορτοφάγος"

"Μα χορτοφάγος βρικόλακας? αναφώνησε ο Νικόλας "Αυτό δεν γίνεται!"

"Γίνεται και παραγίνεται" είπε η Αθανασία "Πλέον τρώω μόνο παντζάρια"

'Μα ο βρυκόλακας χρειάζεται αίμα για να επιβιώσει, Ναι μεν έχουμε σταματήσει χρόνια, τουλάχιστον της τάξης μας, να σκοτώνουμε ανθρώπους,  αλλά προμηθευόμαστε αίμα από τα καλύτερα κέντρα αιμοδοσίας της Ευρώπης και όχι μόνο. Τα παντζάρια είναι απλά κόκκινα, δεν έχουν αίμα.. Τώρα εξηγείται που είσαστε έτσι χλωμές. Και εσύ Μαρίνα παιδί μου ακολουθείς αυτήν την διατροφή?" Ρώτησε η Αλεξάνδρα.

Η Μαρίνα έγνεψε καταφατικά, σχεδόν χωρίς να έχει δυνάμεις να μιλήσει. Η αθανασία πήρε και πάλι τον λόγο

"Τα παντζάρια καθαρίζουν το αίμα, έτσι επιβιώνω με το δικό μου αίμα, στο οποίο γίνεται αυτοκάθαρση καθημερινά. Άκου να δεις πατέρα, εσείς εδώ έχετε τις άκρες σας, και την βγάλατε μια χαρά καθαρή με όλη αυτήν την κατάσταση της πανδημίας. 

Αν και αμφιβάλλω για την ποιότητα του αίματος που παίρνετε και εσείς, μπορεί να είναι ή να σας λένε ότι σας δίνουν από τα καλύτερα κέντρα αιμοδοσίας, να επιλέγουν ακόμα και ανώτερης τάξης ανθρώπων, αλλά και αυτοί δεν παύει να είναι δικαστές, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι (ιουυ) ή και ακόμα χειρότερα πολιτικοί..

Καθόλου τυχαίο, που η γενιά σας έχει ξεσκιστεί στην συνωμοσία και την διαπλοκή.

Ήπιε μια γουλιά παντζαρόζουμο και συνέχισε 

Εμείς στο κολλέγιο, τα βρήκαμε πολύ σκούρα, ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε αίμα, δεν ξέραμε ποίοι ήταν κορωνιασμένοι και ποιοι όχι από τους αιμοδότες. Ξέρετε πόσοι συμφοιτητές μας, έχασαν την ζωή τους από μολυσμένο αίμα από Κορωνοιο? "

"Πάρα πολλοί" σιγοντάριζε η Μαρίνα.

"Άσε που και κορωνιασμένο να μην είναι το αίμα, οι περισσότεροι άνθρωποι με τις καραντίνες και τους περιορισμούς, έχουν αποτρελαθεί, παίρνουν ψυχοφάρμακα και οι εκρήξεις βίας, έχουν αυξηθεί" Συνέχισε η Μαρίνα.

Τους είχαν πάρει μονότερμα, τα δυο κορίτσια, ξαναπήρε το λόγο η Αθανασία και είπε 

"Το καλύτερο, το αγνότερο αίμα που θα μπορούσαμε να βρούμε, ήταν των ζώων, αλλά τα σέβομαι πολύ περισσότερο από τους ανθρώπους, για  να μπορέσω να κάνω μια τέτοια πράξη. Έτσι και εγώ και κάποιοι συμφοιτητές μου, αποφασίσαμε να γίνουμε χορτοφάγοι, να πίνουμε και να τρώμε παντζάρια, και σας προτείνω να κάνετε και εσείς το ίδιο.   

"Μα τι λες κόρη μου, έχετε τρελαθεί τελείως, σε έστειλα στο κολλέγιο να κοινωνικοποιηθείς και να μάθεις πως θα γίνεις μάστερ στην εξαπάτηση  και την χειριστικότητα. Και σου είπα, απευθύνθηκε στην Αλεξάνδρα, να διαλέξουμε το έξυπνο, όχι το όμορφο"   

 Ήταν ένα βράδυ στα Εξάρχεια, όπου βόλταραν, και χαιρόντουσαν τον ερωτά τους, ο Νικόλας με την Αλεξάνδρα, όταν ξαφνικά τους την έπεσε μια πανέμορφη κοπέλα, ψηλή, 1.75, με μακριά μαύρα μαλλιά, μεγάλα γαλανά μάτια, λεπτή μύτη και σαρκώδη χείλη. Έκανε άσεμνες κινήσεις στον Νικόλα, αγνοώντας παντελώς την Αλεξάνδρα, προσπαθώντας να  τον παρασύρει να κάνει σεξ μαζί της προκειμένου, να της δώσει λεφτά για την δόση της.

Λυπήθηκαν πολύ και οι δυο με την κατάσταση της κοπέλας, ήταν δεν ήταν 18 χρονών,  και δεν φαινόταν να είχε πολλά ακόμα χρόνια ζωής,

Αποφάσισαν να την μετατρέψουν σε βρικόλακα, ελπίζωντας ότι θα την σώσουν. Και γιαυτό την ονόμασαν Αθανασία. 

Η όψη της ήταν αντιστοιχά χλωμή τώρα, όπως ήταν και τότε.

"Μα καλά, πόσο καιρό είσαι χορτοφάγος? " ρώτησε η Αλεξάνδρα.

"Τρείς μήνες περίπου"

"Δηλαδή αίμα εμβολιασμένου, δεν έχεις δοκιμάσει? Καταλαβαίνω τις δυσκολίες που μου περιέγραψες ότι αντιμετωπίσατε στο κολλέγιο,  αλλά πλέον που είναι σχετικά υποχρεωτικό, οι περισσότεροι να εμβολιαστούν, δεν έχουμε φόβο να πιούμε αίμα νοσούντων. Και εμείς εμβολιαστήκαμε, βγήκε ειδικό εμβόλιο για βρικόλακες, πολύ πριν των ανθρώπων φυσικά, και μάλιστα εγώ και ο πατέρας σου είμασταν απο τους πρώτους. Και φυσικά ανάγκασα και όλο το υπηρετικό προσωπικό να εμβολιαστεί."

"Έχω ακούσει ότι το αίμα των εμβολιασμένων ή εκείνων που έχουν νοσήσει και έχουν ξεφύγει από τον κίνδυνο έχει παράξενη γεύση" Σχολίασε η Μαρίνα που σχεδόν δεν είχε μιλήσει όλο το βράδυ.  

"Ισχύει, απάντησε η Αλεξάνδρα, ε μα και εμείς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, των εμβολιασμένων το αίμα είναι κάπως άγευστο, ενώ εκείνων που νόσησαν είναι ξινό και απάισιο"

"Εγώ όλα τα πίνω μια χαρά " Πετάχτηκε ο Νικόλας. 

'Και είπατε ότι τους αναγκάσατε όλους τους υπηρέτες σας να εμβολιαστούν?" Ρώτησε η Μαρίνα πίνοντας μια γουλιά από το χυμό παντζαριού. 

"Ναι, όλοι, εκτός απο τον κυρ Μιχάλη, αλλά αυτός μου φέρνει rapid test 3 φορές την εβδομάδα!"

"Εγώ σας λέω να ξεκινήσετε να τρώτε και εσείς παντζάρια, και θα ξεφύγετε από τέτοιες έγνοιες, εμβολιασμένοι, ανεμβολίαστοι, κορωνιασμένοι κτλ. Τι καλύτερο από το να ανακυκλώνεται το ίδιο σου  το αίμα στον οργανισμό σου? Τι καλύτερο και αγνότερο, δοκιμάστε το για μια εβδομάδα και θα με θυμηθείτε!!" 

Ο Νικόλας και η Αλεξάνδρα ήξεραν καλά να μην συνεχίσουν να επιμένουν σε τίποτα με την Αθανασία.

Ήταν αρκετά ισχυρογνώμων, και όσο θα της πήγαιναν κόντρα, θα κατάφερναν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Έτσι τελείωσαν το δείπνο τους, φώναξαν την κα Μαργαρίτα να μαζέψει το τραπέζι, άλλαξαν τον δίσκο στο πικαπ, και έκατσαν να χαρούν την συντροφιά της κόρης τους,που τόσο τους είχε λείψει.

Πήγε 5 το πρωί όταν ο καθένας κατευθύνθηκε, προς το φέρετρο του, στο υπόγειο του σπιτιού.

Η κυρία Μαργαρίτα έμεινε να μαζέψει το τραπέζι και το σαλόνι. Αφού τελείωσε το συμμάζεμα, και ενώ την είχαν πιάσει οι κάψες της, λόγω ορμονών, σκέφτηκε να πάει να τσιγγλίσει τον κυρ Μιχάλη, που είχαν κατά καιρούς περιστασιακές σχέσεις.

Δεν τον βρήκε στο δωμάτιο του, και σκέφτηκε ότι θα ξύπνησε νωρίς να πάει στην πόλη για να κάνει το καθιερωμένο του rapid test. Και έτσι έπεσε να κοιμηθεί.

Δεν τον βρήκε ούτε στις 6 το απόγευμα που θα ξυπνούσε η οικογένεια. Έστρωσε το τραπέζι, ο Νικόλας και ξ Αλεξάνδρα πήραν την καθιερωμένη τους θέση, η Αθανασία, με δυσκολία ανέβηκε την σκάλα, σχεδόν σύρθηκε να φτάσει μέχρι το τραπέζι, ήταν πιο χλωμή από ποτέ.

"Η Μαρίνα δεν ξύπνησε ακόμα? " Ρώτησε ο Νικόλας

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την  πρόταση του  και ήρθε η Μαρίνα σχεδόν χοροπηδώντας και ανεβαίνοντας τρια-τρια τα σκαλιά.

"Πάλι Σινάτρα θα ακούσουμε? είπε, πήγε προς το πικαπ και άρχισε να περιεργάζεται τους δίσκους.

Ο Κυρ Μιχάλης πουθενά.

Ιστορία με βρυκόλακες χωρίς type o negative γίνεται? Δεν γίνεται!